Zwanenzang op de Vroege Vogelplas

Als natuurliefhebbers luisteren mijn vrouw en ik vrijwel iedere zondagmorgen naar "Vroege vogels". Maar vandaag was ik zelf echt een vroege vogel. Om kwart voor 7 stapte ik uit bed, hees me in mijn sportkleren en zette de computer aan, waar ik op Weerplaza onder het kopje "Expert" keek bij Actueel weer.

Het vroor op dat moment 2 graden, dus je kon vanmorgen vroeg nog op de Vogelplas schaatsen. Heel gezellig zat ik in mijn eentje aan de ontbijttafel, nadat ik een mailtje naar mijn schaatsvrienden had gestuurd, dat er nog geschaatst kon worden op natuurijs.

Om 5 over 8 stapte ik op de fiets naar de Vroege Vogelplas met de welgemeende waarschuwing van de natuurijsvoorzitter van de KNSB, Rieks Poelman, dat hij niet blij was met schaatsers op plassen en meren nog vers in de oren. Hij moest eens weten, hoe blij ik was, dat ik op 4 maart nog op natuurijs kon schaatsen! Alleen in maart 1971 heb ik wel eens later op natuurijs gestaan.

Met windkracht 2 tot 3 was het een heel ander verhaal dan de afgelopen anderhalve week, toen er bijna continu 4 tot 6 Beaufort stond. Met temperaturen rond het vriespunt was het dan ook heel aangenaam schaatsen.

Zelfs zozeer, dat ik na 2 rondjes van 3 kilometer langs de rand van het meer mijn fleece uittrok. Ik had het gewoon te warm. Dat was donderdag wel anders. Toen trok ik mijn oude winterjas aan omdat de gebruikelijke 4 laagjes toch niet voldoende waren om warm te blijven.

Het ijs was goed op een paar plekken na. Daar was de sneeuw gisterenmiddag half gesmolten en 's avonds opnieuw opgevroren. Er waren een paar stukken van 100 meter, waar dat het geval was.

In totaal reed ik 4 rondjes. Het eerste rondje reed ik alleen, nadat ik gezien had, dat diverse schaatsers al helemaal rond gereden waren, het tweede rondje reed ik met Sjaak Stuijt en daarna reed ik nog twee rondjes met een viertal IJVL-ers. Tijdens mijn derde ronde viel ik voor de derde keer na de twee valpartijen van gisteren. Een paaltje, dat onder de sneeuw verborgen was, was hiervan de oorzaak.
       
De zon was inmiddels doorgekomen en ik vertrouwde de hoek bij de vogelkijkhut niet helemaal meer en een stukje, waar je naast een windwak vlak langs het riet moest schaatsen. Tussen het riet zag je, dat het ijs ook grijs en dof begon te worden. Dooiend ijs heeft minder draagkracht dan ijs bij vorst.

Die plek was niet diep, maar om een leuke natuurijsperiode zwemmend af te sluiten, daar had ik geen zin in. Derhalve bleef ik op het gedeelte bij de Kniplaan, waar het ijs steeds beter gleed. Dat kwam, doordat de sneeuw letterlijk als sneeuw voor de zon smolt. Zodoende zag het er om half 11 weer uit zoals eerder deze week.

Met dat verschil, dat het ijs doffer begon te worden en wat vochtiger. Ik schaatste dus een paar rondjes heen en weer over goed ijs met Sjaak Stuijt, tot deze voormalige voorzitter van de IJVL gas gaf. Toen moest ik lossen.
Ik raakte al schaatsend aan de praat met een vrouw uit Limburg, die ik een kwartier lang schaatsles gaf. Het is leuk om te zien, hoe snel iemand beter gaat schaatsen met een paar basale aanwijzingen.
Het slotakkoord was voor Bertil Govers. Het laatste kwartier reed ik met hem op. Wat heet, de ereronde van deze natuurijsperiode was om 11 uur voor de bedenker van "Le lac d'oiseaux".

We waren het roerend met elkaar eens, dat het enige dat nog ontbrak het shantykoor uit "'t Wapen van Ankeveen" was.

Nu bleef het zodoende bij de zwanenzang van de winter van 2017-2018 op de Vroege Vogelplas.