Dat was mede te danken aan de vrij harde wind van de afgelopen dagen. Daardoor bleven vrijwel alle sloten gewoon open water. Alleen de wat dieper gelegen sloten, die in de luwte lagen, hadden een dun vliesje ijs.
Desondanks voelde het veel kouder aan. Dat kwam door diezelfde wind. Meteorologen noemen dit de windchill-factor.
Hierdoor voelt het veel kouder aan dan de daadwerkelijke temperatuur.
Als de lucht dan nog vochtig is ook, dan kun je spreken van waterkou. En zo'n dag was het vandaag. Dat was te merken aan de motsneeuw, die in onze regio gedurende een groot deel van de dag naar beneden kwam zetten.
Normaal zou de wereld wit kleuren, als het urenlang zou sneeuwen. Dat was echter niet het geval. Her en der kleurde het een beetje wit, met name op bladeren tussen de struiken, maar daar hield het ook mee op.
Het was in ieder geval koud genoeg om te voorkomen, dat de motsneeuw zou smelten. Dat kon ik tijdens de 4 fietsritten van vandaag met eigen ogen zien. En met mijn huid voelen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten