Nog kleiner zal het aantal mensen zijn, dat dan ontspannen naar de tandartspraktijk fietst. Vanmorgen behoorde ik tot deze kleine categorie. Nu heb ik met schaatsen de naam om een "bikkel" te zijn.
Ik kan aardig afzien, maar vooral, als ik zelf de pijngrens kan bepalen. Maar daar is op een tandartsstoel geen sprake van. Toen mijn trainingsmaat Arthur van Winsen er over begon, dat voor het boren van een kroonopbouw een verdoving niet nodig was, was ik hogelijk verbaasd.
"Je hebt daar al een wortelkanaalbehandeling gehad", kreeg ik te horen, terwijl hij op de foto wees.
Van het boren voelde ik niets, terwijl ik mijn hersens pijnigde, wanneer ik die zenuwbehandeling dan gehad zou moeten hebben. Ik had er maar 3 gehad en deze kon ik me nog levendig voor de geest halen. Die heb ik immers zeer bewust meegemaakt.
De enige mogelijkheid, die ik kon bedenken, was 2 maanden na de kaakoperatie. Bij de operatie was een zenuw geraakt, waarbij een voortand dood was gegaan.
Bij de vele controlefoto's, die toen gemaakt zijn, hadden de kaakchirurgen Roorda en Hovinga ontdekt, dat er een ontsteking onder die bewuste tand zat. Het tandvlees werd opengesneden en de rotte plek werd weggeboord. Kennelijk had men toen de ernaast liggende tand toen meteen een wortelkanaalbehandeling gegeven. Ik heb daar niet zoveel van gemerkt. Er werd een forse verdoving gebruikt.
Ik zou wel napijn krijgen, maar dat viel reuze mee. Net als vanmorgen trouwens. Zo zie je maar weer: elk nadeel heb zijn voordeel!
Dat gold trouwens ook voor het happen. Met mijn overbeet raken de voortanden de ondertanden niet, dus er hoefde geen afdruk van mijn ondergebit gemaakt te worden.
Desondanks duurde de sessie het geplande uur.
"Wat heb jij een lastig gebit", zei de ervaringsdeskundige.
Gelukkig is dat het enige lastige aan mij!
In de tijd, die we moesten wachten voordat aan het volgende deel van de behandeling begonnen kon worden, hadden we het uitgebreid over schaatsen en skeeleren en de kruisbestuiving tussen beide. Aanleiding was een Indiase schaatser, die naar de Olympische winterspelen van 2018 toe wil.
Met een hartelijk "Tot morgen" nam ik afscheid en in de nog frisse ochtendlucht fietste ik met een noodkroon naar Katwijk toe.
Zelden ben ik zo ontspannen naar de tandarts toe gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten