Afscheid van een aimabele schoonvader

We beleefden vandaag een koude start van de dag met ruim 4 graden vorst aan de grond.

Dit betekende een onbewolkte lucht en weinig wind. Hetgeen klopte.
We fietsten naar de begraafplaats toe, waar we alles klaar zetten voor het gebruik in de uitvaartdienst. Daarna gingen we naar het huis, waar mijn schoonvader opgebaard lag. In een stoet wandelden we achter de baar aan naar het kerkhof.

Cees was geboren op 11 februari 1929 aan de vooravond van de tot 1963 zwaarste Elfstedentocht als oudste zoon van een gezin van 10 kinderen. Na de MULO in de Tweede Wereldoorlog ging hij werken en deed daarbij de avond-HTS.  
Voor zijn werk ging hij veel naar het buitenland. Hij zat in India, toen Ada te vroeg geboren werd. Zijn baas hield het telegram van de geboorte achter. Zo kon hij zijn dochter pas na een maand in de armen sluiten.
Ik leerde hem eind 1980 kennen. Hij bleek in Krimpen aan den IJssel de Openbare Bibliotheek opgericht te hebben en was voorzitter van het bestuur. Met de boekenliefde zat het wel goed.

Hij was een aimabele man met een luisterend oor, maar als hij eenmaal op zijn praatstoel zat, dan was hij een boeiend verteller. Daarnaast kon hij redelijk goed mondharmonica spelen.

Dankzij hem heb ik een vrouw met een gouden hart als levenspartner.

De liefde voor planten en tuinieren kreeg ze met de paplepel ingegoten.
Toen hij op 53-jarige leeftijd een hartinfarct kreeg, konden we niet bevroeden, dat hij 95 jaar zou worden en dat hij, na in 1960 weduwnaar te zijn geworden, vorig jaar zijn 60-jarig huwelijksfeest kon vieren.

De laatste jaren kreeg hij te maken met het door Kees van Kooten bedachte woord  "Levensnevel".

Het geheugen ging achteruit, maar het gemoedelijke karakter bleef tot het laatst fier overeind.

In het lentezonnetje brachten we deze onverstoorbare gemoedelijke man naar zijn laatste rustplaats. Ik had een geweldige schoonvader en zal met veel plezier aan hem terugdenken.

Spaanse gasten

Normaal gesproken zijn wij blij als wij onze Spaanse gasten over de vloer krijgen. Zo vaak komen ze niet over uit Asturias. 

Maar ja, de reden was natuurlijk een treurige: het overlijden van Siebes opa. Hij was met zijn vriendin over voor de begrafenis. De afgelopen dagen stonden in het teken ervan en mijn kinderen zijn volop in touw geweest om in woord en beeld een passend eerbetoon voor hun opa te maken.
Vader en moeder zijn trots op hun 4 kinderen. Ze hebben de afgelopen dagen bergen werk verzet voor een schitterende powerpoint en een prachtig in memoriam. 

Eén van mijn dochters zal bij de uitvaart piano spelen, zodat dit kwartet er alles aan gedaan heeft om bij de begrafenis een passend afscheid voor hun aimabele grootvader.

Daar ik zelf natuurlijk niet achter kon blijven, verleende ik aardig wat hand- en spandiensten en zoals bekend kosten die de nodige tijd. Maar goed, de saamhorigheid van je gezin is natuurlijk een onbetaalbaar goed.
Dat de marathontraining op het tweede plan komt, neem je op de koop toe. Vanmiddag deed zich om 4 uur zo'n gelegenheid voor. Deze benutte ik voor een loop van ruim 8 kilometer, die grotendeels op de Velostrada plaatsvond.
Vanavond hebben we een gezamenlijke avondmaaltijd met onze Spaanse gasten. Morgenmiddag is het alweer "Adiós, Corazón".

Volkstuinloop

Zo op het eerste oog was dit een gewone zaterdag. Ik haalde vanmorgen boodschappen voor onszelf en mijn schoonmoeder bij "De Helianth". En daar zit meteen het verschil. Twee weken geleden was het nog gewoon voor mijn schoonouders.
Vorige week bezocht ik mijn schoonvader in het ziekenhuis, waar we genoten van het concert van "De Pittige Tantes". Toen konden we nog niet bevroeden, dat het zijn laatste concert zou worden.

Met de boodschappen fietste ik naar het ouderlijke huis van mijn vrouw. Daar was men druk bezig met het voorbereiden van de uitvaart van mijn schoonvader.
Ik fietste naar de volkstuin toe, waar ik wat moest regelen, waarna ik naar huis fietste op deze winderige dag.

Thuis lunchte ik in mijn eentje en trok daarna mijn sportkleding en hardloopschoenen aan. Ik zou een kilometer of 8 gaan lopen met het oog op de Leiden Marathon. In het begin viel het niet mee. De bovenbenen hadden de halve marathon van eergisteren nog niet verteerd. Maar naarmate ik langer liep, verdween het zware gevoel.

Met het oog op mogelijke nachtvorst de komende nachten, deed ik de deur van de kas dicht. Niet alle planten kunnen tegen de vorst.

Het mag dan een koude corso geworden zijn, grootschaliger gezien is de gemiddelde maandtemperatuur vanaf augustus veel te warm!

Waar het er ook warm aan toe gaat, is in Den Haag, waar de formatie inmiddels 5 maanden onderweg is.

Of kan men beter spreken over witheet?

Fries ijs

Vorige week kreeg ik van een vriend een foto van een schilderij toegestuurd.

Iedere schaatser herkent de Friese doorlopers, waarop menigeen heeft leren schaatsen.

Hieronder nog  een detail uit het schilderij "Winter in Friesland".

Hieronder een in memoriam van Piet Venema, ijsmeester bij de Koninklijke Vereniging "De Friesche Elf Steden" in het tijdperk van een immer verder weg lijkende winter in Friesland.

Klik op de tekst om deze te vergroten.
Piet Venema, die 9e werd in de Elfstedentocht van 1963, komt ook uitgebreid aan het woord in "IJsmeester" van Bas Sleeuwenhoek.

Rust zacht, Piet.

Vaarwel, schoonvader

Goodbye Papa, it's hard to die

When all the birds are singing in the sky

Now that the spring is in the air

Dit couplet uit "Seasons in the Sun" was afgelopen woensdag zeer toepasselijk, toen mijn schoonvader na een kort ziekbed op 95-jarige leeftijd is overleden. Een gezegende leeftijd, maar je wilt een dierbare natuurlijk nooit kwijt.

Voor de nabestaanden is er ineens een hoop te regelen rond de begrafenis en alles wat ermee samenhangt. Door het overlijden van mijn moeder en vader in 1991 en 2002 weet ik uit eigen ervaring, dat je in die dagen wordt geleefd.

Natuurlijk steunde ik mijn vrouw en mijn schoonfamilie met hand- en spandiensten. Regelmatig maakte ik daarom fietstochten naar het ouderlijke huis. Een overlijden gooit het hele leven overhoop.
Desondanks zocht ik naar gaatjes in het volle rooster om toch nog iets aan de voorbereiding op de Marathon van Leiden te doen. Woensdagmiddag liep ik naar de volkstuin om de planten in de kas water te geven. Een loopje van 8 kilometer kon er wel vanaf.

Voor de halve marathon van deze week moest ik kiezen voor donderdag of vrijdag. Het weer gaf de doorslag. Donderdag zou vrij droog uitpakken, in tegenstelling tot de vrijdag.

Daar ben ik heel pragmatisch in. Nadat mijn vrouw al vroeg op pad was om met haar broers en zussen aan de slag te gaan, trok ik mijn hardloopschoenen aan en vertrok voor een duurloop van ruim 21 kilometer. Ik liep via Noord-Hofland naar de Vlietlanden, waar ik aan de oostzijde richting Vogelplas rende.

Daar was de dijk helemaal geel van het koolzaad.


Ik liep verder naar de vogelkijkhut, waar je de veranderingen met het oog op het schaatsen op de Vogelplas goed kon bekijken.

Sommige plekken zijn dieper geworden, andere juist ondieper.

De zuidrand richting Leidschendam zag er nog hetzelfde uit.

Aan de kant van de Oostvlietweg zag je wat meer ondiepe plassen langs de rand van de Vogelplas.

Lopend over een stil onverhard weggetje richting spoor kwam ik dit bord tegen. Nu snapte ik, waarom een vrouw bij de Vlietlanden maar liefst 11 honden uitliet en hier niet!
Via Voorschoten liep ik naar huis toe, waar ik een kilo lichter was dan voor het vertrek.
's Middags fietste ik nog even naar de volkstuin, waarna ik doorfietste naar het huis, waar mijn schoonvader lag opgebaard.
Aan het eind van de middag trapte ik naar de Leidse binnenstad, waar het afsluitende etentje was van de trainers van de Schaatsschool in IJshal De Vliet. Dit vond plaats in "Pavarotti".

Zo kon ik op deze droevige dagen rond het definitieve vaarwel van mijn schoonvader even de zinnen verzetten.

In het water vallen

De afgelopen dagen is de training letterlijk in het water gevallen. Maandag heb ik tijdens de storm met fikse windstoten doorgewerkt aan "Glibbers op glissen".

Dat kon ik ook rustig doen, want ik zou 's avonds de eerste droogtraining van het seizoen hebben in de Munnikenpolder.

Zou, want een fikse bui rond half 8 besliste anders.

Ik was al ruim van tevoren naar de skeelerbaan van Leiderdorp gereden, daar ik op weg er naar toe nog even op ziekenbezoek was geweest.

Zodoende had ik het appje gemist, dat deze droogtraining afgevallen. Mijn looptraining voor de marathon was zodoende ook in het water was gevallen.

Dat gold ook voor gisteren. We hadden een andere oppasdag dan gebruikelijk. En een kletsnatte. Deze oppasdag speelde zich voornamelijk binnen af. Als we naar buiten gingen, was het in regenkleding. Ook deze oppasdag was in het water gevallen.

De duurzame 100

In Trouw stond afgelopen weekend een oproep om kandidaten aan te melden voor de De duurzame 100 van 2024.

Trouw zoekt nieuwe kanshebbers voor de Duurzame 100, een top voor uitblinkers die zich ‘van onderop’ inzetten voor duurzaamheid. Dit jaar - de 16e editie - gaat dat breder dan andere jaren. We zoeken naast de afvalrapers, duurzame boeren, bosbeschermers en groepen die milieuvervuiling aan de kaak stellen, ook projecten in onder andere de gezondheidszorg, op scholen, in kerken of moskee, bij sportverenigingen, in de wereld van de kunst en cultuur.

We zoeken initiatieven in de volgende tien categorieën

Wetenschap & Onderwijs
Startups & sociaal ondernemen
Klimaat & Energie
Hergebruik & Afval
Natuur
Landbouw & Voedsel
Kunst & Design
Gezondheid
Religie & Filosofie
Sport

Bij het zien van de categorie Sport wist ik, dat Zwembad & IJshal De Vliet een behoorlijk grote kans maakte om in de Top-10 van Sport te komen. Voorwaarde is natuurlijk wel, dat iemand dit energieneutrale sportcomplex nomineert voor De duurzame 100.

En waarom wachten op anderen als je het zelf ook kunt. 
Derhalve stuurde ik dit mailtje:

L.S.,

Bij deze wil ik het in oktober 2023 geopende Zwembad en IJshal De Vliet in Leiden nomineren voor een plaats in de Duurzame 100 in de categorie Sport.
Met de warmte, die vrijkomt bij het koelen van het ijs, wordt het overdekte zwembad verwarmd. Er rijdt een volledig elektrische dweilmachine, die de stroom betrekt van het dak, dat vol ligt met zonnepanelen.

Verder is er een warmtepomp aangeschaft, die 2 ton heeft gekost.
Kortom, waar de voorloper van IJshal De Vliet vrij veel energie gebruikte, net als trouwens andere kunstijsbanen in Nederland, daar verrees in de Sleutelstad een energieneutrale ijsbaan.
Ik verwijs u graag naar een artikel "Wauw!" van Carl Mureau van de KNSB, dat veel achtergrondinformatie geeft.

Kortom, op het gebied van energiebesparing is Zwembad en IJshal De Vliet een voorbeeld voor anderen.

Met (milieu)vriendelijke groet,
Bert Breed